De eerste fase: aanvaarding
Wanneer de ouders te horen krijgen dat hun baby een afwijking vertoont gaan ze dit eerst ontkennen, ze gaan als het ware bewust of onbewust weigeren om de realiteit onder ogen te zien. Deze fase wordt gebruikt als een soort van verdedigingsmechanisme om de eerste schok op te vangen. Op deze manier wordt het verdriet op een bepaald tempo toegelaten.
Iedereen reageert anders in dit stadium, de ene laat zijn tranen rollen en de ander zwijgt. Maar om het rouwproces op gang te brengen is het belangrijk dat de realiteit eerst aanvaard wordt. Daarom wordt er geadviseerd dat de ouders na de bevalling toch kijken naar hun baby. De confrontatie met de realiteit is op dit moment zeer pijnlijk, maar uiteindelijk wel heilzaam. Het is moeilijk de dood te aanvaarden wanneer het niet met eigen ogen gezien wordt blijkt volgens professor Manu Keirse.
De tweede fase: pijn van het verlies
De tweede stap is de confrontatie met de pijn die veroorzaakt wordt door het verlies. Om deze fase goed te doorlopen, moet het verdriet in de ogen gekeken worden. De eerste weken na het vaststellen van de afwijking zijn heftig en op dit moment nemen intens verdriet en pijn de bovenhand. Na enkele weken verzacht de shock en wordt de pijn minder intens. Tijdens deze periode is het belangrijk dat de ouders ruimte krijgen om hun pijn uit te spreken.
De derde fase: aanpassing aan de nieuwe situatie
In deze fase zullen de ouders zich aanpassen aan de nieuwe situatie zonder hun baby. Het verlies van hun kind zorgt niet enkel voor verdriet maar heeft ook een invloed op het intieme en sociale leven van het koppel. De manier van rouwen tussen mannen en vrouwen kan verschillen. Manu Keirse benoemt de vrouwelijke versie van rouwen intuïtief, ze brengen hun rouw meer naar buiten, vrouwen willen er over praten en zoeken zelfhulpgroepen op om zo hun verdriet emotioneel te gaan verwerken. De mannelijke versie van rouwen is de instrumentele vorm, ze blijven meer mentaal en fysiek actief bezig en gaan probleemoplossend handelen. Hierdoor is het mannelijke rouwen minder zichtbaar waardoor het heel erg lijkt op onverschilligheid. Door deze verschillende manieren van rouwen kan het gebeuren dat partners volledig naast elkaar gaan leven en het verdriet niet samen kunnen verwerken waardoor relatieproblemen ontstaan.
De vierde fase: weer zin krijgen in het leven, met herinnering aan de baby
Tijdens deze fase krijgt de baby een nieuwe plaats binnen het gezin en de ouders krijgen langzaamaan weer plezier in het leven. Dit is een aanwijzing dat het rouwproces op zijn einde loopt. De baby is nog steeds aanwezig in het hart en de geest van de ouders, maar de pijn is dragelijk. De ouders pikken hun leven terug op.